امید جانم ز سفر باز آمد
شکر دهانم ز سفر باز آمد
عزیز آن که بی خبر
به ناگهان رود سفر
چو ندارد دیگر دلبندی
به لبش ننشیند لبخندی
چو غنچه سپیده دم
شکفته شد لبم ز هم
که شنیدم یارم باز آمد
ز سفر غمخوارم باز آمد
همچنان که عاقبت،
پس از همه شب بدمد سحر ناگهان نگار من ،
چنان مه نو آمد از سفر
من هم ، پس از آن دوری
بعد از ، غم مهجوری
یک شاخه گل بردم به برش
دیدم ، که نگار من
سرخوش ، زکنار من
بگذشت و ببر
یار
دگرش
وای از آن گلی که دست من بود
خموش و یک جهان سخن بود
گل که شهره شد به بی وفایی
ز دیدن چنین جدایی

زغصه پاره پیرهن بود
*********************************
آهنگ : علی تجویدی
سراینده : رحیم معینی کرمانشاهی
خواننده: بانو دلکش
دستگاه : بیات ترک
سال اجرا : 1337 ، 1339